Daar gaan we: er waren eens onze baas en onze bazin...
Onze bazin had thuis als kind altijd een hond, maar onze baas niet. Hij wou al heel zijn leven graag een hond. Gelukkig is hij op onze bazin gevallen, want ook zij wou graag een hond.
De eerste jaren woonden onze baasjes in Leuven. Daar huurden ze een huis en onderverhuurden ze kamers aan vijf studenten. Ze deelden de badkamer en de keuken met hen. Dat was niet altijd even simpel, want die studenten konden wel eens vuillakken zijn zegt onze bazin 
. Onze bazin had een poes geadopteerd. Ze heette Brezer (die naam had onze bazin niet zelf gekozen hoor
). Onze baas vond zo'n poes maar niks, maar in Leuven was geen plaats voor een hond.Na een paar jaar hebben onze baasjes een huis gebouwd met een grote tuin er aan.
Nu was er wel plaats voor een hond!
De poes, die had intussen een nieuwe, rustige thuis gevonden, want al die studenten maakten haar zo bang. Ze vond dat maar niks en verstopte zich de hele dag. Maar we dwalen af...Dus:
De komst van Fien
Toen onze baasjes een klein jaar in hun huis woonden, vonden ze dat het de moment was om een hond in huis te halen.
Baasje heeft avonden op het internet zitten surfen: rassen zoeken, rassen bekijken, rassen vergelijken...
Na heel wat zoeken bleven er vier rassen over: Jack Russell, Cocker Spaniël, ruwharige Teckel en Beagle.De Cocker vonden onze baasjes wel lief, maar ze vonden hem juist net iets te lief en te braaf. Ze hadden ook liever een kortharige hond.
Zo bleven de Teckel, de Jack en de Beagle over.
Een vriendin van onze baasjes had een Beagle, die heette Biebel. Die is wel 16 jaar oud geworden. Onze baasjes vonden Biebel zo een schat dat ze besloten om zelf ook een Beagle te nemen.
Toen kwam stap 2: een fokker zoeken. En voila, onze baas kon weer gaan surfen op het internet...
Bij Van Toeli's hof bleken ze een nestje te hebben. Toch nog even checken op internet en een hondenforum of de fokker wel betrouwbaar was. Dat bleek wel zo te zijn.
Dus zo kwamen onze baasjes op een dag aan bij Van Toeli's Hof.
Ik, Fien, liep niets vermoedend met mijn broertjes en zusjes te spelen toen wel een hele grote man (hij beweert dat hij 2m03,5 groot is
) en een vrouw ons hok binnen kwamen. Ik vond de dame meteen leuk en ben naar haar toe gegaan. Ik gaf haar lekjes en beet in haar rok. Dat vond ze grappig. De man tilde mij op en bekeek mij van dichtbij. "Wat een schatje" zie hij. Die twee vreemde snuiters hebben nog wat met mijn broers en zussen gespeeld, maar ze kwamen steeds terug naar mij. Ik heb mij dan maar van mijn beste kant laten zien... 
En voila, het was beslist, die mensen werden mijn baasjes.
Ik moest wel nog een paar weken bij mijn mama blijven, maar nadien mocht ik mee naar het huis in het mooie Hageland. Een echt wandelparadijs. Ik was tijdens de rit naar daar zeer braaf en heb op mijn nieuwe bazinnetje haar schoot geslapen. Het huis vond ik geweldig en ik voelde mij er al snel thuis. Ik kreeg de naam GitteFien. Ik heb immers een boom met een stam of zoiets
en in mijn geboortejaar moest mijn naam met de letter G beginnen. Maar eigenlijk heet ik gewoon Fien. De baasjes noemen mij allen GitteFien wanneer ik echt heel stout ben 
.Dit is de eerste ontmoeting met mijn baasjes:
Dit ben ik
Dit ben ik met mijn broertjes, zussen en mijn mama.
Dit ben ik bij de bazin.
En dan kwam Beau
Toen ik dik twee jaar oud was, hoorde ik mijn baasjes vaak praten over "een nieuwe hond...". Ik werd er een beetje bang van: zouden ze mij inruilen voor een beter exemplaar?
Maar nee hoor, mijn baasjes vonden mij zo geweldig lief en leuk dat ze best wel een tweede hond wilden. Dat zou fijn zijn, want dan had ik een vriendinnetje zij de bazin. Ik vond het toch maar een beetje raar hoor. Waar zou die nieuwe hond dan slapen? Toch niet op mijn kussen zeker? En die zou toch mijn brokken niet opeten hé? En zouden de baasjes mij dan wel nog graag zien????
En ja hoor, onze baas ging weer maar eens surfen op het internet.
Hij zocht dingen op zoals "een hond adopteren", "een tweede hond, een goed idee?" enzo...De baasjes keken vaak op de site van het lokale asiel of er geen beagletje was binnen gekomen. De bazin wou eerst graag terug een pup, maar baasje vond dat we een volwassen hond moesten nemen. Dan kon ik eerst eens kijken of ik die ander hond wel leuk vond. En trouwens, zei de baas, "we moeten een oudere hond een nieuwe kans geven".
Tot polst op een dag onze bazin op een beagleforum de aankondiging van een lieve dame las (ze is trouwens de bazin van ons vriendinnetje Teagan!
) dat een beagleteefje van bijna zeven jaar een nieuwe thuis zocht. Onze bazin smolt meteen en de baas ook (en dan laatste valt niet zo vaak voor 
). De baasjes hebben gemaild met het baasjes van Paco, want die had het nummer van de baasjes van Beau. Ze hebben ook advies gevraagd aan baasjes die 2 of meer beagels hebben en aan een dame die labbeagletjes (mijn bazin zegt dat ik maar beter niet weet wat dat is 
) heropvoedt zodat ze kunnen geadopteerd of zoiets geks worden... De baasjes hebben vervolgens gemaild en gebeld met de baasjes van Beau en kort daarna mocht ik mee in de auto om Beau te gaan bezoeken.
Ja, en toen stonden daar plots in mijn tuin een wel heel grote man en een dame en een kleine, iets wat bange beagle. Ze kwamen mij bezoeken. Die mensen vond ik meteen leuk. Die hond....nou... die vond ik eigenlijk ook meteen leuk!
. Ze zijn een paar uurtjes bij ons gebleven. Ik heb veel met Fien gespeeld en in de tuin gerend en die nieuwe mensen heb ik veel geknuffeld en zij mij ook.Onze eerste ontmoeting:
Een week later mocht ik met mijn baasjes mee in de auto op bezoek bij Fien en haar baasjes. Ik vond het daar reuze! Wat een leuke tuin had Fien en een lekker zacht kussen en veel speelgoed en een mooi wandelgebied...
Onze baasjes spraken af dat iedereen nog een week ging nadenken over wat ze noemden "de adoptie".
Na een week mocht ik een maand bij Fien logeren. Als dat goed meeviel, mocht ik er voor altijd blijven en kijk... zeven maanden later ben ik er nog steeds!
Fien haar baasjes zijn nu ook mijn baasjes en dat vind ik best! Nu ga ik elke dag wandelen, krijg ik veel meer aandacht en heb ik een vriendinnetje waardoor ik niet meer allen moet zijn overdag. Wat kan een beagle zich nog meer wensen... 
Voor mijn oude baasjes was het moeilijk om afscheid te nemen. Ze zagen mij immers heel graag. Zo graag zelfs, dat ze mij losgelaten hebben zodat ik elders een beter leven kon hebben. Als dat geen liefde is...
Tot morgen! Dan gaan we vertellen hoe onze dag er meestal uitziet!
Fien en Beau
Geen opmerkingen:
Een reactie posten